بازی روزگار را نمی فهمم!
من تو را دوست می دارم... تو دیگری را... دیگری مرا... و همه ما تنهاییم!

داستان غم انگیز زندگی این نیست که انسانها فنا می شوند،
این است که آنان از دوست داشتن باز می مانند.

همیشه هر چیزی را که دوست داریم به دست نمی آوریم،
پس بیاییم آنچه را که به دست می آوریم دوست بداریم.

انسان عاشق زیبایی نمی شود،
بلکه آنچه عاشقش می شود در نظرش زیباست!

انسان های بزرگ دو دل دارند؛
دلی که درد می کشد و پنهان است و دلی که میخندد و آشکار است.

همه دوست دارند که به بهشت بروند،
ولی کسی دوست ندارد که بمیرد ... !

عشق مانند نواختن پیانو است،
ابتدا باید نواختن را بر اساس قواعد یاد بگیری. سپس قواعد را فراموش کنی و با قلبت بنوازی.

دنیا آنقدر وسیع هست که برای همه مخلوقات جایی باشد،
پس به جای آنکه جای کسی را بگیریم تلاش کنیم جای واقعی خود را بیابیم.

‏‏اگر انسانها بدانند فرصت باهم بودنشان چقدر محدود است؛
محبتشان نسبت به یکدیگر نامحدود می شود.

عشق در لحظه پدید می آید
و دوست داشتن در امتداد زمان 

و این اساسی ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است.
راه دوست داشتن هر چیز درک این واقعیت است که امکان دارد از دست برود :

انسان چیست ؟
شنبه: به دنیا می آید.
یکشنبه: راه می رود.
دوشنبه: عاشق می شود.سه شنبه: شکست می خورد.
چهارشنبه: ازدواج می کند.
پنج شنبه: به بستر بیماری می افتد.
جمعه: می میرد.
                                                                                                از دل‏نوشته‏های پروفسور حسابی (پدر فیزیک ایران)‏

خدایا کفر نمی‌گویم،
پریشانم،
چه می‌خواهی‌ تو از جانم؟!
مرا بی ‌آنکه خود خواهم اسیر زندگی ‌کردی.
خداوندا!
اگر روزی ‌ز عرش خود به زیر آیی
لباس فقر پوشی
غرورت را برای ‌تکه نانی
‌به زیر پای‌ نامردان بیاندازی‌
و شب آهسته و خسته
تهی‌ دست و زبان بسته
به سوی ‌خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر می‌گویی
نمی‌گویی؟!
خداوندا!
اگر در روز گرما خیز تابستان
تنت بر سایه‌ی ‌دیوار بگشایی
لبت بر کاسه‌ی‌ مسی‌ قیر اندود بگذاری
و قدری آن طرف‌تر
عمارت‌های ‌مرمرین بینی‌
و اعصابت برای‌ سکه‌ای‌ این‌سو و آن‌سو در روان باشد
زمین و آسمان را کفر می‌گویی
نمی‌گویی؟!
خداوندا!
اگر روزی‌ بشر گردی‌
ز حال بندگانت با خبر گردی‌
پشیمان می‌شوی‌ از قصه خلقت، از این بودن، از این بدعت.
خداوندا تو مسئولی.
خداوندا تو می‌دانی‌ که انسان بودن و ماندن
در این دنیا چه دشوار است،
چه رنجی ‌می‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است... 

سخت آشفته و غمگین بودم به خودم می‏گفتم: بچه ها تنبل و بد اخلاقند
دست کم می‏گیرند
درس و مشق خود را
باید امروز یکی را بزنم، اخم کنم و نخندم اصلاً
تا بترسند از من
و حسابی ببرند
خط کشی آوردم، در هوا چرخاندم …
چشم‏ها در پی چوب، هر طرف می‏غلطید
مشق‏ها را بگذارید جلو، زود، معطل نکنید!
اولی کامل بود، خوب؛ دومی بدخط بود، بر سرش داد زدم
سومی می‏لرزید، خوب گیر آوردم!!!
صید در دام افتاد و به چنگ آمد زود
دفتر مشق حسن گم شده بود
این طرف آن طرف، نیمکتش را می گشت
تو کجایی بچه ؟؟؟
بله آقا اینجا
همچنان می‏لرزید
" پاک تنبل شده ای بچه بد "
" به خدا دفتر من گم شده آقا همه شاهد هستند "
" ما نوشتیم آقا "
باز کن دستت را
خط‏کشم بالا رفت، خواستم بر کف دستش بزنم
او تقلا می‏کرد،؛ چون نگاهش کردم
ناله سختی کرد
گوشه‏ی صورت او قرمز شد/ هق هقی کرد و سپس ساکت شد/ همچنان می‏گریید
مثل شخصی آرام، بی‏خروش و ناله
ناگهان حمدالله در کنارم خم شد
زیر یک میز، کناردیوار، دفتری پیدا کرد …
گفت: آقا ایناهاش دفتر مشق حسن
چون نگاهش کردم، خوش‏خط و عالی بود
غرق در شرم و خجالت گشتم
جای آن چوب ستم، بر دلم آتش زد / سرخی گونه او به کبودی گردید …
صبح فردا دیدم / که حسن با پدرش و یکی مرد دگر / سوی من می آیند خجل و دل نگران
منتظر ماندم من/ تا که حرفی بزنند، شکوه ای یا گله ای / یا که دعوا شاید
سخت در اندیشه‏ی آنان بودم
پدرش بعدِ سلام گفت:
" لطفی بکنید و حسن را بسپارید به ما "
گفتمش: چی شده آقا رحمان ؟؟؟
گفت : این خنگ خدا / وقتی از مدرسه برمی گشته / به زمین افتاده، بچه‏ی سر به هوا / یا که دعوا کرده
قصه ای ساخته است زیر ابرو و کنار چشمش / متورم شده است / درد سختی دارد
می بریمش دکتر با اجازه آقا …
چشمم افتاد به چشم کودک
غرق اندوه و تاثر گشتم
منِ شرمنده معلم بودم / لیک آن کودک خرد و کوچک
این چنین درس بزرگی می‏داد
بی کتاب ودفتر …
من چه کوچک بودم
او چه اندازه بزرگ / به پدر نیز نگفت / آنچه من از سر خشم، به سرش آوردم
عیب کار از خود من بود / و نمی دانستم / من از آن روز معلم شده ام …
او به من به یاد آورد این کلام از مولا / که به هنگامه‏ی خشم / نه به فکر تصمیم 
نه به لب دستوری / نه کنم تنبیهی / یا چرا اصلا من عصبانی باشم

با محبت شاید، گرهی بگشایم / با خشونت هرگز ؛ هرگز …

ما را تمام لذت هستی به جستجوست
در پشت چارچرخه ای فرسوده
کسی خطی نوشته بود:
" من گشته ام، نبود!
تو دیگر نگرد، نیست "
این آیه ملال در من هزار مرتبه تکرار گشت و گشت
چشمم برای این همه سرگشتگی گریست...
چون دوست در برابر خود می نشاندمش
تا عرصه بگوی و مگوی می کشاندمش
در جستجوی آبی حیات؟
در بیکران این ظلمات آیا؟
در آرزوی رحم؟ عدالت؟
دنبال عشق؟
دوست؟
ما نیز گشته ایم!
و آن شیخ نیز با چراغ همی گشت...
آیا تو نیز چون او " انسانت آرزوست؟ "
گر خسته ای بمان و گر خواستی بدان؛
ما را تمام لذت هستی به جستجوست
پویندگی تمامی معنای زندگیست
هرگز 
" نگرد، نیست "
سزاوار مرد نیست!

فریدون مشیری

به یاد داشته باش: من نباید چیزى باشم که تو می‌خواهى، من را خودم از خودم ساخته‌ام.
منى که من از خود ساخته‌ام، آمال من است.
تویى که تو از من می‌سازى آرزوهایت و یا کمبودهایت هستند.
لیاقت انسان‌ها کیفیت زندگى را تعیین می‌کند، نه آرزوهایشان.
و من متعهد نیستم که چیزى باشم که تو می‌خواهى و تو هم.
می‌توانى انتخاب کنى که من را می‌خواهى یا نه، ولى نمی‌توانى انتخاب کنى که از من چه می‌خواهى. 
می‌توانى دوستم داشته باشى، همین گونه که هستم و من هم.
می‌توانى از من متنفر باشى، بى‌هیچ دلیلى و من هم.
چرا که ما هر دو انسانیم،
این جهان مملو از انسان‌هاست، پس این جهان می‌تواند هر لحظه مالک احساسى جدید باشد. 
تو نمی‌توانى برایم به قضاوت بنشینى و حکمی‌صادر کنی و من هم. 
قضاوت و صدور حکم بر عهده نیروى ماورایى خداوندگار است.
دوستانم مرا همین گونه پیدا می‌کنند و می‌ستایند.
حسودان از من متنفرند، ولى باز می‌ستایند.
دشمنانم کمر به نابودیم بسته‌اند و همچنان می‌ستایندم.
چرا که من اگر قابل ستایش نباشم نه دوستى خواهم داشت، نه حسودى و نه دشمنى و نه حتی رقیبى.
من قابل ستایشم و تو هم. 
یادت باشد اگر چشمت به این دست نوشته افتاد.
به خاطر بیاورى که آن‌هایى که هر روز می‌بینى و مراوده می‌کنى.
همه انسان هستند و داراى خصوصیات یک انسان، با نقابى متفاوت، اما همگى جایزالخطا.
نامت را انسانى باهوش بگذار اگر انسان‌ها را از پشت نقاب‌هاى متفاوتشان شناختى و یادت باشد که این‌ها رموز بهتر زیستن هستند.